Efendim,Sultanım... Efendim, Sana efendim demeyi bana lütfeden Rabbime Hamdolsun. Bizleri sana ümmet kılan, sünnetlerini yaşamayı nasip eden Rabbime Hamdolsun. Sultanım,İlk vahyin indiği zamanlarda yanında değildik ,Hira yokuşuna düşürdüğünde adımlarını.. Üşüyen bedeninin örtülmesini istediğinde de Kırk kişi olduğunuz da, ilahi buyruğun tebliği sardığında benliğinizi, omzumuz omzunuzda değildi, gözlerimiz gözlerin de “Kureyş’den bir peygamber gelmiş” denildiğini duyup da “o söylüyorsa doğrudur” diyenler arasında da değildik.. Görmedik o günleri, o hisleri hissetmedik Bizlere, karanlı Veysel gibi özlemekten gayrı bir görev düşmedi, görmeden sevmekten gayrı sevda da… Biz seni görmeden sevdik sultanım Güle benzettik nurdan simanı Sesini, duymadık hiç Gözlerinin içine bakarak “anam babam sana feda olsun ey Allah’ın Resulü diyemedik mesela Ellerinden tutup da güneşin batışını izlemeye de gidemedik Boş yatağına Ali gibi ne ömrümüzü koya bildik Ne de Ebu Bekir gibi mağara arkadaşın olup sancı çektik Taif ‘de damlayan kanlarına siper olmadık mesela Uhud’da gövdene gövde olamadık… Biz seni uzaktan sevdik sultanım Görmeden Bakışlarının ardından süzülen tatlı kelamını işitmedi bu yürekler Sakallarını ağartan, rahman ayetlerinin inişinin yüzünde ki belirsizliğini de “Ben, kuru ekmek yiyen bir kadının oğluyum, korkmayın benden” dediğiniz de, yanınızda değildik “İnsanlar sevdikleriyle ahrette de beraberdir” sözünü duyan ashabının size :,ama sizin makamınız bizden yüce ,sizden ayrı kalacağız Ey Allah’ın Resulü” diyen ashabına Korkmayın “İnsanlar orada da burada ki gibi sevdikleriyle beraber olacak” deyişinizi hissetmedik yüreğimizde Biz seni görmeden sevdik sultanım Seni görerek sevenlerin sevmelerine ısmarlanmış sevdalarımız var ete dönmüş yüreklerimizde Buruk bakışlarımızı düşürdük asırlar ötesinden adımlarını attığın çöl kumlarına İç geçirerek sızlanılan ağlamalıklı oluşlarımız var Yüreğimizden kopararak söylediğimiz salâvatlarımız… - Mehmet Deveci