Biliyorum caminin avlusunda toplanan
kalabalık bana değil
Gelen ünlüleri görmek için
'Aa, o da burda, şu da burda!' deyip
Beni musalla taşında unutanları
görüyorum
Hayatımda ilk defa katıla katıla
gülüyorum
Çünkü, kırkım dolmadan unutulacağımı
biliyorum.
Yaşlı bir selvi ağacının gölgesinde
oturup
Yılların yorgunluğunu çıkarıyorum
Birden önümden sırasıyla Nisa'lar,
Tolga'lar, Sadri'ler
Daha birçok sanatçılar geçiyor.
Selam veriyorum, hiçbiri görmüyor.
Sesleniyorum: 'Anne, ben buradayım.
Baba, ben buradayım.'
Sesleniyorum ama kimse duymuyor.
Eşime sesleniyorum: 'Nerde benim
yamalı elbiselerim, boyalarım?'
Çocuklarım burada beni niye yalnız
bıraktınız?
Ağlıyorum, ağlıyorum, ağlıyorum.
Günahımla sevabımla Allah'a
sığınıyorum.
Nejat Uygur'un son şiiri
