Hiçbir şey yapmak istemiyorum aslında. Hiç kimseyle konuşmamak Hiç kimseyi duymamak Hiç kimseyi görmemek… … … Çekip gitmek geçiyor içimden, Karanlığın ve içimdeki çıkmaz sokakların olmadığı bilinmez yerlere. Kaybolmak, yok olmak… Cesaret mi edemiyorum yoksa tarife uyan böyle bir yerin yokluğumudur beni durduran bilemiyorum. Hem gittiğim yerlere gelmeyecek mi içimde taşıyıp dışarı vuramadıklarım. Benim olduğum yerlerde onlarda olmayacak mı? İçimi de bırakıp gitmeli öyleyse, dilimi de, gözümü de, sözümü de. Belki de kendimi uçsuz bucaksız bir uçurumdan aşağılara salmalıyım. Dipsiz bir kuyuya…! Mehmet Deveci
İnsan durup dururken, hayat akarken, güneş doğarken ve hatta her şey yolundaymış gibi giderken, çekip kendini kenara: "ne yapıyorum ben!" demeli, diyebilmeli kendisine. Mehmet Deveci